Kaart (cartografie) - Wałbrzych

Wałbrzych (Duits: Waldenburg) is een stad in het Poolse woiwodschap Neder-Silezië. De stad is de zetel van de powiat Wałbrzyski, waartoe het zelf niet behoort. De oppervlakte bedraagt 84,79 km², het inwonertal 127.566 (2005). Tot 1945 behoorde de stad als Waldenburg tot Duitsland. De stad wordt genoemd als locatie van een vermeende goudtrein die de nazi's zouden hebben verstopt.

Het bosgebied Grenzwald (tussen Silezië en Bohemen) waarop ook Waldenburg verrees, werd in de late dertiende eeuw onder hertog Bolko I van Schweidnitz gerooid en gecultiveerd door Duitse boeren en ambachtslieden. Waldenburg werd als Waldenberc in 1305 voor het eerst vermeld en kreeg zogenaamd Duits stadsrecht. De stad was in het bezit van de dynastie der Piasten, die in de buurt slot Fürstenstein (sinds 1945 in het Pools: Książ) bouwden. De stad kwam met Neder-Silezië aan het koninkrijk Bohemen, vervolgens aan Oostenrijk en na de Silezische Oorlogen in 1738 aan het koninkrijk Pruisen. De lutherse meerderheid van de bevolking mocht sindsdien haar eigen kerken en scholen oprichten. Met Pruisen werd de stad in 1871 opgenomen in het Duitse Rijk. Als heren van Waldenburg golden achtereenvolgens het geslacht von Neuhaus, sinds 1682 het geslacht von Czettritz, in 1738 opgevolgd door de graven von Hochberg die resideerden op Schloss Fürstenstein.

Gedurende de Dertigjarige Oorlog werd het gebied verwoest en deels ontvolkt. Mijnbouw (lood, zilver, later vooral steenkool), begonnen in de veertiende eeuw, werden toen onderbroken, maar vanaf de Industriële revolutie groeide de stad uit tot een belangrijk industrieel centrum. Dat bracht ook spanningen door de slechte arbeidsomstandigheden met zich mee, vooral in het revolutiejaar 1848. In het conservatieve Silezië was Waldenburg al vroeg een centrum van de Duitse socialistische partij (SPD).

Het nationaalsocialistische regime bouwde nabij Waldenburg in 1941 het werk- en concentratiekamp Groß-Rosen. De Duitse oorspronkelijke bevolking vluchtte begin 1945 voor de komst van de Sovjettroepen het gebergte in, en werd na terugkeer grotendeels verdreven in de komende twee jaren, waarbij vele dodelijke slachtoffers vielen (zie Verdrijving van Duitsers na de Tweede Wereldoorlog). Met de provincie Neder-Silezië werd de stad nu geannexeerd door de Volksrepubliek Polen. Een rest van Duitse vakarbeiders moest als dwangarbeider met hun gezinnen achterblijven om de industrie aan de gang te houden. Deze minderheid mocht tot haar uitwijzing culturele verenigingen en scholen behouden, waar dat elders in Polen verboden was. In 1960 verlieten de laatste oorspronkelijke inwoners het gebied. Zij werden uitgewezen naar Duitsland. De nieuwe Poolse naam Wałbrzych is gemodelleerd naar de naam in het Silezisch Duitse dialect, die Walmbrich luidde.

Sinds het sluiten van de mijnen in de jaren 1990 concentreert de economie zich op de productie van onder meer textiel, chemicaliën en keramiek.